English
अथर्ववेद - काण्ड 20/ सूक्त 16/ मन्त्र 10
हि॒मेव॑ प॒र्णा मु॑षि॒ता वना॑नि॒ बृह॒स्पति॑नाकृपयद्व॒लो गाः। अ॑नानुकृ॒त्यम॑पु॒नश्च॑कार॒ यात्सूर्या॒मासा॑ मि॒थ उ॒च्चरा॑तः ॥
स्वर सहित पद पाठहि॒माऽइ॑व । प॒र्णा । मु॒षि॒ता । वना॑नि । बृह॒स्पति॑ना । अ॒कृ॒प॒य॒त् । व॒ल: । गा: ॥ अ॒न॒नु॒ऽकृ॒त्यम् । अ॒पु॒नरिति॑ । च॒का॒र॒ । यात् । सूर्या॒मासा॑ । मि॒थ: । उ॒त्ऽचरा॑त: ॥१६.१०॥
स्वर रहित मन्त्र
हिमेव पर्णा मुषिता वनानि बृहस्पतिनाकृपयद्वलो गाः। अनानुकृत्यमपुनश्चकार यात्सूर्यामासा मिथ उच्चरातः ॥
स्वर रहित पद पाठहिमाऽइव । पर्णा । मुषिता । वनानि । बृहस्पतिना । अकृपयत् । वल: । गा: ॥ अननुऽकृत्यम् । अपुनरिति । चकार । यात् । सूर्यामासा । मिथ: । उत्ऽचरात: ॥१६.१०॥
अथर्ववेद - काण्ड » 20; सूक्त » 16; मन्त्र » 10
Translation -
Just as the leaves of the trees of the jungles are withered away by frost or snow, similarly the Vedic Richas are imbibed and their vocal form strengthened and energised by the great Vedic seer. This act of revelation is done by none else and not repeated again (i.e., It is done once only in the very beginning of the creation only). From thence the teacher and the disciple, like the sun and the moon, together repeat the same Vedic Lore between themselves (i.e., The Vedic lore, once revealed in the beginning of the universe, is transferred from the teacher to the disciple from generation to generation till its end).